Czym się wyróżnia MBT na tle innych metod pracy terapeutycznej?

Zacznijmy od tego, że MBT (mentalization-based treatment) nie pretenduje do bycia oddzielnym nurtem psychoterapii. Jej autorzy opisują ją raczej jako zestaw metod i technik.

Łączy ze sobą zrozumienie pacjenta wywodzące się z tradycji psychodynamicznej i psychoanalitycznej, wraz z interwencjami i metodami pracy z nurtów behawioralno poznawczego oraz systemowego.

Terapeuta MBT na początku pracy dzieli się z pacjentem swoim zrozumieniem jego trudności oraz hipotezami dotyczącymi leczenia (wszystko to składa się na konceptualizację przypadku, przez niektórych terapeutów jest ona wręcz spisywana).

Terapia oparta na mentalizacji dość szybko została poddana weryfikacji badań (porządne metodologicznie badania wraz z randomizowaną grupą kontrolną) – o ile uznaje się 1989 rok za rok stworzenia MBT tak pierwsze poważne projekty badawcze ruszyły około 10 lat później.

O ile w różnych nurtach można wyodrębnić większe skupienie bądź to na procesie myślenia bądź to na emocjach tak MBT zajmuje się tymi obydwoma obszarami. Punkt skupienia terapeuty zależy głównie od tego jakim pozamentalizacyjnym trybem najczęściej posługuje się pacjent (jeśli jest to model teleologiczny lub „tak jakby” oznacza to dominację myślenia, jeśli jest to model psychicznej ekwiwalencji będzie to dominacja afektu).

Zdaniem autorów terapia oparta na mentalizacja jest zbiorem metod i technik, który może być łatwo do nauczenia i do przyswojenia (nie tylko przez terapeutów: także przez innych pracowników szpitala).

MBT było konstruowane głównie w kontekście pracy z pacjentami borderline, szybko się jednak okazało, że praca terapeutyczna związana z rozwijaniem mentalizacji, może być przydatna dla całej rzeszy innych pacjentów i innych zaburzeń.